Το Να Είσαι ΣΚΥΛΟΣ στην Ελλάδα...

[GIANNIS_G6]

Το Να Είσαι ΣΚΥΛΟΣ στην Ελλάδα...
1η εβδομάδα. Σήμερα είμαι ηλικίας μιας εβδομάδας. Τι χαρά να είμαι
μέρος αυτού του Κόσμου!

1 μηνός . Η μαμά μου με φροντίζει πάρα πολύ καλά. Είναι μια εξαιρετική
μητέρα.

2 μηνών . Σήμερα με χώρισαν από τη μητέρα μας. Ήταν πολύ ανήσυχη και
με τα μάτια της με χαιρετούσε. Ελπίζω η νέα «ανθρώπινη» οικογένειά
μου να με φροντίζει το ίδιο καλά με τη μαμά μου.

4 μηνών . Έχω μεγαλώσει πολύ γρήγορα, τα πάντα τραβάνε την προσοχή
μου. Υπάρχουν μερικά παιδιά στο σπίτι που μου είναι σαν «μικρά
αδερφάκια».
Παίζουμε πολύ, τραβάνε την ουρά μου κι εγώ τους δίνω μικρές ψεύτικες
δαγκωνιές για πλάκα.

5 μηνών . Σήμερα μου φωνάξανε. Η κυρία μου ήταν πολύ αναστατωμένη
επειδή ούρησα μέσα στο σπίτι. Όμως δεν μου είπαν ποτέ πού έπρεπε να
το κάνω αυτό.
Επίσης, κοιμάμαι στο χωλ. Στεναχωρήθηκα πολύ γι' αυτό!

8 μηνών . Είμαι ένα πολύ χαρούμενο σκυλί! Έχω τη ζεστασιά ενός
σπιτιού, αισθάνομαι τόσο ασφαλής, τόσο προστατευμένος... Νομίζω ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά μου με αγαπάει.
Η αυλή είναι όλη δική μου και, συχνά, ξεπερνάω τον εαυτό μου,
σκάβοντας στο χώμα σαν τους προγόνους μου, τους λύκους, για να κρύψω
το φαγητό.
Ποτέ δεν δοκιμάζουν να μου μάθουν τίποτε. Τότε θα πρέπει όλα να
πηγαίνουν καλά, όλα αυτά τα πράγματα που κάνω να είναι εντάξει!

12 μηνών . Σήμερα έγινα ενός έτους. Είμαι ένας ενήλικος σκύλος. Όμως
τα αφεντικά μου λένε ότι μεγάλωσα πολύ περισσότερο από ότι περίμεναν.
Πόσο υπερήφανοι πρέπει να είναι για μένα!

13 μηνών . Σήμερα με έδεσαν. Σχεδόν δεν μπορούσα να κουνηθώ, να βρεθώ
σε λίγο ήλιο όταν κρυώνω, ή να βρω λίγη σκιά όταν ο ήλιος ανεβαίνει
ψηλά στον ουρανό.
Λένε ότι θα με επιτηρούν και ότι είμαι αχάριστος. Δεν καταλαβαίνω
τίποτε απ' όσα μου συμβαίνουν.

15 μηνών . Όλα έχουν αλλάξει τώρα... Με κρατάνε συνέχεια κλειδωμένο
στη βεράντα. Αισθάνομαι πολύ μόνος. Η «ανθρώπινη» οικογένειά μου δεν
με θέλει πια.
Μερικές φορές ξεχνάνε ότι διψάω και πεινάω. Όταν βρέχει, δεν έχω μια
στέγη πάνω από το κεφάλι μου.

16 μηνών . Σήμερα με έβγαλαν από τη βεράντα. Ήμουνα σίγουρος ότι η
«ανθρώπινη» οικογένειά μου με είχε συγχωρέσει. Ήμουν τόσο χαρούμενος
που χοροπήδαγα από ενθουσιασμό.
Η ουρά μου κουνιόταν σαν τρελή. Επιπλέον, πίστεψα ότι θα με πήγαιναν
βόλτα! Κατευθυνθήκαμε προς τον αυτοκινητόδρομο, και άξαφνα,
σταμάτησαν το αυτοκίνητο,
άνοιξαν την πόρτα και εγώ βγήκα έξω, χαρούμενος, γιατί σκεπτόμουν ότι
θα περνάγαμε τη μέρα μας στην εξοχή. Δεν καταλαβαίνω γιατί έκλεισαν
την πόρτα κι έφυγαν.
«Ακούστε, περιμένετε!» - γάβγισα. Με ξέχασαν... Έτρεξα πίσω από το
αυτοκίνητο με όλη τη δύναμή μου. Η αγωνία μου μεγάλωνε καθώς άρχισα να
καταλαβαίνω,
ενώ δεν μπορούσα να αναπνεύσω από το λαχάνιασμα και αυτοί δεν
σταματούσαν, ότι με είχαν εγκαταλείψει!

17 μηνών . Έψαχνα μάταια να βρω το δρόμο για να γυρίσω σπίτι. Είμαι
μόνος και αισθάνομαι χαμένος. Στις περιπλανήσεις μου, συναντάω
μερικούς ανθρώπους με καλή καρδιά
που με κοιτάνε με θλίψη και μου δίνουν λίγο φαγητό. Τους ευχαριστώ με
τα μάτια μου, από τα βάθη της ψυχής μου. Εύχομαι να με υιοθετούσαν.
Θα ήμουνα τόσο πιστός όσο κανένας άλλος σκύλος! Όμως, αυτοί απλά λένε:
«καημένο σκυλάκι, πρέπει να έχει χαθεί».

18 μηνών . Πριν από μερικές ημέρες, πέρασα από ένα σχολείο και είδα
πολλά παιδιά μικρά και μεγαλύτερα σαν τα «μικρά μου αδερφάκια».
Πλησίασα περισσότερο και μια ομάδα από τα μικρότερα παιδιά, γελώντας,
μου πέταξαν πολλές πέτρες, απλά για να δούνε «ποιος σημαδεύει
καλύτερα».
Μια από αυτές τις πέτρες με χτύπησε στο μάτι και, έκτοτε, δεν μπορώ
να δω καθόλου με αυτό το μάτι.

19 μηνών . Είναι απίστευτο. Όταν είχα καλύτερη όψη, οι άνθρωποι με
λυπόντουσαν. Τώρα είμαι πολύ αδύνατος και αδύναμος και η όψη μου
είναι απαίσια.
Έχω χάσει το ένα μου μάτι και οι άνθρωποι με διώχνουν με τις σκούπες
όταν προσπαθώ να ξεκουραστώ σε κάποια σκιά.

20 μηνών . Κινούμαι με εξαιρετικά μεγάλη δυσκολία. Σήμερα, ενώ
προσπαθούσα να περάσω το δρόμο, με χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Βρισκόμουνα
στη ζώνη των πεζών
για να περάσω το δρόμο, όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικανοποίηση
βλέμμα του οδηγού, που έδινε συγχαρητήρια στον εαυτό του που με
πάτησε.
Εύχομαι να με είχε σκοτώσει! Όμως, απλά μου προκάλεσε εξάρθρωση στα
πίσω μου πόδια! Ο πόνος ήταν ανυπόφορος! Τα πόδια μου δεν με υπακούνε
και μόλις με τεράστια δυσκολία μπόρεσα να συρθώ στο γκαζόν στην άκρη
του δρόμου. Επί δέκα μέρες έχω μείνει εκτεθειμένος στον ήλιο που
καίει,
στη δυνατή βροχή, στο κρύο, χωρίς φαγητό. Δεν μπορώ πλέον να κουνηθώ.
Ο πόνος είναι ανυπόφορος. Βρίσκομαι σε ένα πολύ υγρό μέρος, και
φαίνεται ότι ακόμη
και το τρίχωμά μου μαδάει. Κάποιοι περαστικοί ούτε καν με προσέχουν,
άλλοι λένε: «μην πλησιάζεις». Είμαι σχεδόν αναίσθητος, όμως, μια
ελάχιστη δύναμη από τα βάθη
του σώματός μου με αναγκάζει να ανοίξω τα μάτια μου. Η γλυκύτητα στη
φωνή της με έκανε να αντιδράσω. «Καημένο μου σκυλάκι, κοίτα πώς σε
έχουν αφήσει», έλεγε.
Μαζί με την γυναίκα ήταν ένας άντρας με λευκή ποδιά που με ακούμπησε
και είπε: «Λυπάμαι, κυρία μου, αλλά αυτός ο σκύλος δεν θα τα
καταφέρει.
Είναι καλύτερα να τον βοηθήσουμε να βγει από αυτόν τον πόνο και τη
δυστυχία». Η ευγενική κυρία, με δάκρυα να τρέχουν ποτάμι στα μάγουλά
της, συμφώνησε.
Όσο καλύτερα μπορούσα, κούνησα την ουρά μου και την ευχαρίστησα, με τα
μάτια μου, για τη βοήθειά της να αναπαυθώ ειρηνικά και ήρεμα.
Ενώ αισθανόμουν το ελαφρύ τσίμπημα της βελόνας, πριν από αυτόν τον
μακρύ ύπνο, η τελευταία μου σκέψη ήταν: «γιατί έπρεπε να γεννηθώ, αφού
δεν με ήθελε κανείς;».

«Στην πορεία της εξέλιξής του προς τον πολιτισμό ο άνθρωπος απέκτησε
μια κυρίαρχη θέση πάνω στα πλάσματα που ζουν γύρω του στο ζωϊκό
βασίλειο.
Χωρίς να είναι ικανοποιημένος από την κυριαρχία του αυτή, ωστόσο,
άρχισε να βάζει ένα κενό μεταξύ της φύσης του και τη φύση των ζώων.
Αρνήθηκε την κτήση μιας αιτίας προς αυτά, και στον εαυτό του έθεσε ως
σύμβολο μια αθάνατη ψυχή, και αξίωσε μια θεϊκή πτώση η οποία του
επέτρεψε
να καταστρέψει το δεσμό της κοινωνίας μεταξύ αυτού και του ζωικού
βασιλείου» - Sigmund Freud

«Δεν μπορείς να σώσεις κάθε ζώο στον κόσμο όμως, για αυτό το ένα που
σώζεις, ΕΙΝΑΙ ο κόσμος».

[corolla1975]

Δυστηχως δινει πολυ γλαφυρα των πολιτισμο μια μεγαλης μεριδας ανθρωπων...

[TOLIS EE80]

Προσωπικα, δεν ανήκω στον ως ανω πολιτισμο. Μαλλον ανηκω στον πολιτισμο των ζωων μιας και κατα καιρους η πεναμελης οικογενεια "ανηκε" στον πολιτισμο των ζωων (μες στο σπιτι) αναμεσα σε περιστερια, σκυλους, γατες, καναρινια, χρυσοψαρα και χελωνακια.
Καποια στιγμη τα ζωα μες στο σπιτι ηταν περισσοτερα απο τους ανθρωπους 5 γατια, ενας σκυλος και ενα καναρινι. Απο τα γατια εχουν μεινει 3 (δυο 18 1/2 και ενα 19 1/2, ο σκυλος(γιορκσαιντ) πεθανε 15 και το καναρινι 7 ετων)

Ωραιο κειμενο αλλα παρολο που οι φιλοζωικες οργανωσεις αλλα και τα ΜΜΕ προσπαθουν προβαλλοντας διαφορα σποτ να ενημερωσουν το κοινο το τι σημαινει ενα ζωο, το κοινο παραμενει ηλιθιο και παιρνει ζωα, τα κραταει για ενα μικρο διαστημα και μετα τα παραταει οπου βρει.

[JL_e10]

Γιαννη ειλικρινα με εκανες να βαλω τα κλαματα. Οταν ημουν στην Μυτιληνη ειχα ενα σκυλακι, το οποιο το χα απο 20 ημερων μεχρι που κλεισε 1 χρονο ζωης. Οταν ομως ο πατερας μου πηρε μεταθεση (στρατιωτικος βλεπεις...) αναγκαστηκαμε να το αφησουμε στη Μυτιληνη, γιατι ο σπιτονοικουρης δεν αφηνε να το φερουμε. Δεν θα ξεχασω ποτε τα γεματα παραπονο ματακια του να μου λενε "που πας, που με αφηνεις?". Ισως σου φαινεται σεναριο απο καποια ταινια, δυστυχως ειναι η αληθεια. Απο τοτε καθε αδεσποτο που βλεπω το ταιζω με οτι εχω εκεινη τη στιγμη επανω μου. Μεχρι και γαλα για ενα κουταβακι εχω παρει. Κριμα ομως που υπαρχουν αυτοι οι "ανθρωποι", οι οποιοι φερονται ετσι στον καλυτερο τους φιλο.

[Janakas]

Αρχική Δημοσίευση από JL_e10

Δεν θα ξεχασω ποτε τα γεματα παραπονο ματακια του να μου λενε "που πας, που με αφηνεις?". Ισως σου φαινεται σεναριο απο καποια ταινια, δυστυχως ειναι η αληθεια.

Ακριβως ετσι ειναι.. ειχα κι εγω ενα σκυλακι στην Αθηνα και οταν μεγαλωσε λιγο, το πηγαμε αναγκαστικα στο χωριο και το αφησαμε σε ενα φιλο μας να το φροντιζει... Θα μου μεινει πραγματικα αξεχαστη η εκφραση του οταν εφευγα... Μονο ενα θα σας πω, το ειχαμε δεσει για λιγο διπλα απο το σπιτι γιατι δεν θα μας αφηνε να φυγουμε, δεν εβλεπε κανεναν μας ουτε και το αυτοκινητο.. αλλα οταν φευγαμε αρχισε και εκλαιγε...
Καθε φορα που πηγαινα στο χωριο κοντευε να κοψει την αλυσιδα του απο τη χαρα του και μας καταλαβαινε και απο το χιλιομετρο..
Δυστυχως μετα απο δυο χρονια τη χασαμε.. Τουλαχιστον την φροντιζε ο τυπος.

Ασχετο, την ειχε καταβρει μεσα στην 30αρα, δεν ειχε πει κουβεντα σε ολο το ταξιδι!

[nikoskon]

Εδώ πρέπει να βάλει ένα χεράκι το κράτος...
Όπως για να υϊοθετήσεις ένα παιδί πρέπει υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις,
έτσι και για να αποκτήσεις κάποιο ζώο πρέπει κατά κάποιο τρόπο να δεσμεύεσαι - και να ελέγχεσαι ως προς την τήρηση της δεσμεύσεως- πως θα κρατήσεις το συγκεκριμένο ζώο για τόσα πχ χρόνια,θα του έχεις βιβλιάριο υγείας,θα το εκπαιδεύσεις υποχρεωτικά και ανάλογα με την χρήση που το προορίζεις εσύ-αλλά και η ίδια του η ράτσα- κτλπ...

[GIANNIS_G6]

Αρχική Δημοσίευση από JL_e10

Γιαννη ειλικρινα με εκανες να βαλω τα κλαματα. Οταν ημουν στην Μυτιληνη ειχα ενα σκυλακι, το οποιο το χα απο 20 ημερων μεχρι που κλεισε 1 χρονο ζωης. Οταν ομως ο πατερας μου πηρε μεταθεση (στρατιωτικος βλεπεις...) αναγκαστηκαμε να το αφησουμε στη Μυτιληνη, γιατι ο σπιτονοικουρης δεν αφηνε να το φερουμε. Δεν θα ξεχασω ποτε τα γεματα παραπονο ματακια του να μου λενε "που πας, που με αφηνεις?". Ισως σου φαινεται σεναριο απο καποια ταινια, δυστυχως ειναι η αληθεια. Απο τοτε καθε αδεσποτο που βλεπω το ταιζω με οτι εχω εκεινη τη στιγμη επανω μου. Μεχρι και γαλα για ενα κουταβακι εχω παρει. Κριμα ομως που υπαρχουν αυτοι οι "ανθρωποι", οι οποιοι φερονται ετσι στον καλυτερο τους φιλο.

Πραγματικα ετσι φιλε μου!!Και εγω καθε φορα που παω στο χωριο και με βλεπει το κουταβακι μου (τι κουταβακι ολοκληρο κτηνος εχει γινει) τρελενεται απο την χαρα του!Αλλ οταν φευγω ειναι ετσι ακριβως οπως περιεγραψες την δικη σου σκηνη η οποια δεν ειναι σαν απο ταινια,ειναι η πραγματικοτητα ενος φιλου που νιωθει οτι θα ξαναμεινει μονος για αρκετο καιρο.(εχω βεβαια τον θειο μου και τα ξαδερφια μου που τον προσεχουν αλλα ενταξει αλλιως ειναι μαζι μου.)

Αρχική Δημοσίευση από nikoskon

Εδώ πρέπει να βάλει ένα χεράκι το κράτος...
Όπως για να υϊοθετήσεις ένα παιδί πρέπει υπάρχουν ορισμένες προϋποθέσεις,
έτσι και για να αποκτήσεις κάποιο ζώο πρέπει κατά κάποιο τρόπο να δεσμεύεσαι - και να ελέγχεσαι ως προς την τήρηση της δεσμεύσεως- πως θα κρατήσεις το συγκεκριμένο ζώο για τόσα πχ χρόνια,θα του έχεις βιβλιάριο υγείας,θα το εκπαιδεύσεις υποχρεωτικά και ανάλογα με την χρήση που το προορίζεις εσύ-αλλά και η ίδια του η ράτσα- κτλπ...

Δεν θα μπορουσες να τα πεις πιο σωστα φιλε Νικο και με βρισκεις απολυτα συμφωνο!Αλλα δυστηχως κατι τετοιο εδω φανταζει πολυ μακρυνο.Στο εξωτερικο ετσι δουλευει το συστημα και αν χαθει το ζωακι σου θα εχει και λουρι πανω του με την διευθυνση αι το ονομα του ιδιοκτητη αλλα και σε περιπτωση που του βγει θα εχει και το λεγομενο τσιπακι για να βρεθει και παλι ο ιδιοκτητης του.Βιβλιαρια βεβαια δεν κραταει ο θειος μου αλλα φροντιζει απο μικρα να κανουν ολα τα εμβολια τους (ειναι κυνηγος και τα υπεραγαπαει και υπερπροστατευει μεχρι και ειδικα φωσφοριζε κουστουμακια για το κρυο και για να φιανουνται τους φοραει οταν κυνηγαει,ξερεις πολλους να το κανουν αυτο στην Ελλαδα?)

[manoliske30]

Ο κοσμος πρεπει να καταλαβει πως τα οικοσιτα ζωα φιλοι του ανθρωπου δεν ειναι παιχνιδια οπως μια κουκλα η ενα αυτοκινητακι .Ειδικα τωρα που ερχονται γιορτες πολλοι αγοραζουν στα παιδια τους ενα μικρο σκυλακι η ενα γατακι .Το παιζουν το μεγαλωνουν το χαιρονται και πολλες φορες οταν μεγαλωσει και αυξανονται τα εξοδα του το πετανε στο πουθενα το παρατανε στον δρομο και το αφηνουν στην μοιρα του .Αυτοι θελουν να ονομαζονται φιλοζωοι ομως πραγαμτικα δεν ειναι.Εχω καταλαβει οτι οι πραγματικοι φιλοζωοι ειναι λιγοι.
Πολλες φορες που πηγαινω στο εξοχικο μου στην χαλκιδικη συναντω με λυπη μου στο δρομο πατημενα σκυλια τα οποια ξεφυγαν απο παραπλευρες εξοχικες κατοικιες που βρισκονται στο δρομο της χαλκιδικης .Ειανι πραγματικα κρυμα να βλεπεις σε αυτην την κατασταση λυκοσκυλα ρατσας και αλλα αξιολογα σκυλια .Επισης αλλη μια φορα παλι στον δρομο της χαλκιδικης ειδα μπροστα μου εναν εγκληματια οδηγο να πατει ενα σκυλι που προσπαθουσε να περασει τον δρομο ενω θα μπορουσε να το αποφυγει αυτος το σιμαδεψε εξ επιτηδες γελωντας ειρωνικα πραγματικα το ειδα ευτο το περιστατικο και ξαφνιαστικα αλλα και οργιστικα παρα πολυ κριμα που δεν μπορουσα να φτασω την μ@μημενη audi αμαξαρα του δεν ξερω και γω τι θα εκανα .
Αν καποιος θελει πραγματικα ενα ζωακι για συντροφια να το παρει μονο οταν μπορει να ανταπεξελθει στις αναγκες-υποχρεωσεις που εχι απεναντι στο ζωο ....εχουν και αυτα δικαιωματα και πολλες φορες πιστευω οτι ειναι καλυτερα απο τους ανθρωπους .
Τα συμπερασματα δικα σας

[Mike_G]

Καλά με έκανες κομμάτια με το κειμενάκι Γιάννη. Δεν ξέρω μπορεί να είναι λάθος η τόσο μεγάλη αγάπη που έχω για τα ζώα γενικά αλλά και για τα σκυλιά κυρίως αλλά πιστεύω πως τα ζώα είναι τα μοναδικά που δεν φταίνε σε τίποτε και είναι πολύ ποιο καλά απο το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων. Τα συναισθήματα που μπορούν να σου δώσουν με μια απλή κίνηση του σώματός τους και ένα απλό βλέμα δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια και σίγουρα είναι πολύ δύσκολο (έως ακατόρθωτο) να σου τα δώσει κάποιος άνθρωπος.

[GIANNIS_G6]

Αρχική Δημοσίευση από Mike_G

Καλά με έκανες κομμάτια με το κειμενάκι Γιάννη. Δεν ξέρω μπορεί να είναι λάθος η τόσο μεγάλη αγάπη που έχω για τα ζώα γενικά αλλά και για τα σκυλιά κυρίως αλλά πιστεύω πως τα ζώα είναι τα μοναδικά που δεν φταίνε σε τίποτε και είναι πολύ ποιο καλά απο το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων. Τα συναισθήματα που μπορούν να σου δώσουν με μια απλή κίνηση του σώματός τους και ένα απλό βλέμα δεν μπορούν να περιγραφούν με λόγια και σίγουρα είναι πολύ δύσκολο (έως ακατόρθωτο) να σου τα δώσει κάποιος άνθρωπος.

Ποσο δικιο εχεις ρε Μιχαλιο!Καθε φορα που παω στο χωριο και ακουν την corolla τα σκυλια του θειου μου να δεις πως κανουν!Tα ματια τους λαμπουν και οταν παω στον δικο μου εκει γινεται το ελα να δεις!!Μονο πανω μου δεν πεφτει να με γλυψει!Τα λατρeυω και γω τα ζωα αλλα δεν θα μπορουσα να τα βαλω μεσα στο σπιτι η στο αμαξι που βλεπω καποιους.Τα χαιδευω με τις ωρες,τα ταιζω,τα ποναω αλλα δεν μπορω να κανω κατι γι'άυτα που βλεπω στους δρομους δυστηχως.