Έκατσα και διάβασα όλα τα posts, και έπειτα από σκέψη είπα να καταθέσω και εγώ την άποψη μου. Άλλωστε συζήτηση κάνουμε.
Καταρχάς, επειδή υπήρξαν σχόλια για το είδος του πολιτεύματος που υπάρχει στην Ελλάδα. Όποιος νομίζει ότι υπάρχει δημοκρατία (για την ακρίβεια "προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία"), προσωπικά πιστεύω πως είναι βαθιά νυχτωμένος. Χωρίς παρεξήγηση, έτσι; Ο καθένας κάνει ότι του καπνίσει χωρίς να υπάρχει κόστος ευθυνών. Δημοκρατία λέγετε αυτό;
Δεύτερον, προδότης για μένα δεν είναι μόνο αυτός που θα προδώσει στρατηγικές θέσεις ενός κράτους ή θα καπηλευτεί θεσμούς και αξίες. Είναι ο οποιοσδήποτε ο οποίος με την στάση του και τις πράξεις του (ή και την απραξία του) δημιουργεί καταστάσεις οι οποίες είναι εις βάρος του κοινωνικού συνόλου. Από τους πολιτικούς που αποφασίζουν μεταξύ τους χωρίς να αφουγκράζονται τη κοινή γνώμη (πρόσφατο παράδειγμα η ελληνική ιθαγένεια στους μετανάστες 2ης γενιάς), μέχρι τους μαγαζάτορες και κάθε λογής ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν τον οικονομικό έλεγχο του κράτους. Δε μπορεί ο άλλος παντρεμένος με 3 παιδιά να δηλώνει ετήσιο εισόδημα 5000
, από δουλειά που αποδεδειγμένα αποδίδει πολλά περισσότερα. Πρόσφατα έδειξε στις ειδήσεις ότι από έλεγχο που έγινε στους ταξιτζήδες, διαπιστώθηκε ότι τα ετήσια εισοδήματα τους πλησιάζουν τα 40000
. Πόσοι δηλώνουν τα πραγματικά; Δεν είπα να μη τα βγάλει. Βγάλτα αφού είσαι όλη μέρα στο δρόμο, αλλά δήλωσε τα τουλάχιστον. Και δεν είναι ο μόνος κλάδος, για να μη θεωρηθεί ότι τα έχω με τους ταξιτζήδες.
Επομένως δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Όλοι λίγο πολλοί έχουν ένα μικρό μερίδιο ευθύνης.
Χρειαζόμαστε ένα κράτος στο οποίο να εφαρμόζονται οι νόμοι στο ακέραιο και για
όλους ανεξαιρέτως. Νόμοι δίκαιοι ως προς το κοινό αίσθημα. Το πως θα ονομάζεται ουδόλως με απασχολεί. Και αν χρειαζόμαστε χούντα, για να βάλουμε μυαλό σαν πολίτες, καλώς να έρθει. Δεν λέω βέβαια να υπάρχουν βασανισμοί, βιασμοί και ανθρωποκτονίες, όπως γινόταν στα παλιά μπουντρούμια στη Μπουμπουλίνας στα Εξάρχεια. Αλίμονο, άνθρωποι είμαστε.
Και για να τελειώνω.
Ο πατέρας μου λέει ότι σαν κράτος έχουμε 3 σημαντικά προβλήματα: την άσκοπη σπατάλη δημοσίων πόρων, την εισφοροδιαφυγή και το ασφαλιστικό.
Εγώ πάλι λέω ότι ο Έλληνας πάσχει από 2 πράγματα: από μνήμη και από παιδεία.