Ειναι ενας τυπος σε μια ξενη πολη περαστικος και το βραδακι μπαινει σ' ενα καφε να περασει λιγο την ωρα του. Το καφε ειναι αδειο, εκτος απο μια κοπελα. "Να της πιασω κουβεντα", σκεφτεται..."Να μην ειμαι ετσι μονος και χαμενος". Την πλησιαζει λοιπον και τι αλλο πιο εξυπνο να πει? Συστηνεται:
-Νικος Χιονης.
Η κοπελα δε μιλαει. Αυτος εξακολουθει να εχει απλωμενο το χερι του και επιμενει...
-Νικος Χιονης, δεσποινις. Δεν θα μου χαρισετε το ονοματακι σας?
-Ανοιξη, του λεει αυτη.
-Ανοιξη? Ω! Εμεις οι δυο ηταν γραφτο να βρεθουμε. Ολος ο κοσμος θα μιλαει για μας! Θα μας γραψουν οι εφημεριδες!
Η κοπελα τον κοιταζει απορημενη...
-Μα γιατι? ρωταει.
Κι αυτος:
-Φανταστειτε μονάχα το πρωτοσελιδο:
Εικοσι ποντοι χιονι μεσα στην ανοιξη!!
