|
Βασιλη κι εγω 86αρης ειμαι, αλλα καποια πραγματα τα προλαβα. Ειχα την τυχη να φυγω απο την Αθηνα 2 χρονια μετα την γεννηση μου (λογω μεταθεσης του πατερα) και βρεθηκα στη Μυτιληνη. Αθροιστικα περασα εκει 7 χρονια (88-92, 95-98), και απο κει το μονο που εχω να θυμαμαι ειναι μια μικρη αλανα (την πρωτη περιοδο που πηγα) και μαζευομασταν ολα τα πιτσιρικια εκει και τρεχαμε, σκοτωνομασταν με τα ποδηλατα κι ας ειχα τοτε τις βοηθητικες, παντα εβρισκα τροπο να κοιταω τον ουρανο -ποσες φορες ειχα πληγες στα γονατα, εχω χασει τη μπαλα. Αλλα και πισω απο το σπιτι που μενα ειχε μια αυλη, ολοενα εκει ημουν που ειχα τον αμαζευτο. Την δευτερη φορα που κατεβηκα Μυτιληνη εμενα λιγο εξω απο το κεντρο (για οσους ξερουν, στην Βαρεια ακριβως διπλα απο το 221), οποτε εκει η απλα ηταν το μονο που ειχε. Λιγο πιο πανω απο το σπιτι μου ειχε εναν δρομο ο οποιος επειδη ηταν (τοτε ακομα0 χωματοδρομος μονιμα παιζαμε εκει και τραβαγαμε κωλιες με τα ποδηλατα. Ειχα δωσει ολοκληρη περιουσια σε μπαλωματα και λαστιχα, χωρια τα ματωμενα γονατα. Ισως τελικα οι 86-87αρηδες να ταν οι τελευταιοι που προλαβαν να ζησουν καποια πραγματα...
|