[madvinegar]

Ηρέμησε Βαγγέλη μου και μη σε πιάνει στρες.
Κανείς δεν αντιλέγει σε όλα αυτά που λες.
Απλά ο συνονόματος και φίλτατος Μιχάλης
την πόρτα θέλει να διαβεί, μιας κοινωνίας άλλης.

Μιας κοινωνίας ποιητών, σοφών και ριμαδόρων
που παραδίδεις ευπρεπώς το πνεύμα άνευ όρων.
Μιας κοινωνίας λιγοστών που έχουν μέγα πάθος
που όλα πρέπει να κριθούν σε ύψος και σε βάθος.

Σαν γίγαντες της ποίησης (και όχι σα φασόλια)
πρέπει να είμαστε καλοί, να μην πετάμε βόλια.
Και όταν κάποιος μαθητής προσπάθεια θα κάνει
τον δρόμο να του δείχνουμε όταν τα ψιλοχάνει.

Και εσυ όταν ξεκίνησες ήσουνα αχρηστέας
οπως τα γκολ εξ επαφής που χάνει ο Χαριστέας.
Οι στοίχοι σου κι οι ρίμες σου ήτανε για τα μπάζα
σα μούμια του Τουτανχαμών που ξέμεινε από γάζα.
Σε μέτρο και κατάληξη άφηνες πάντα χρέη.
Μου θύμιζες την Μύκονο όταν δεν πάνε gay…

Εγώ λοιπόν σαν δάσκαλος και πρώτος μεντοράς σου
δεν σ’ άφησα να κυνηγάς την άκρη της ουράς σου.
Με το μεγάλο χέρι μου σε ‘πιασα απ’ τον ώμο
κι απέναντι σε πέρασα στης ποίησης τον δρόμο.
Και από ‘κει σιγά σιγά ξεκίνησες να γράφεις
με στοίχους και κατάληξη που ζήλευε ο Καβάφης.

Έτσι λοιπόν βρε φίλε μου θέλω και από εσένα
να μην το παίζεις δύσκολος σα την μικρή παρθένα.
Και όταν κάποιος νέωπας το ποίημα θα λέει
να σκύβεις από πάνω του ωσάν Ιτιά που κλαίει.
Και να του δίνεις συμβουλές για την βελτίωση του
να γίνεις αντιβίωση για κάθε ίωση του!

Αυτή είναι η γνώμη μου, κι αν θέλεις άκουσε τη
όπως ακούν την Χίλαρι μες τη Μασαχουσέτη.
Αλλιώς μελάνι αγόρασε, εκείνο που δεν σβήνει
και γράψε με στα φρύδια σου χωρίς καμιά ευθύνη…


Mad P.K. (Poetry King)