Αυτό το έπος, γιατί ποιημα δεν είναι, είναι καταπληκτικό, τέλειο, μνημιώδες...
καταπληκτική η ιδέα της ιστορίας, τεραστιο το μέγεθος για να μπορέσει να αποδοθεί η πλοκή και δεν κάνει πουθενα κοιλια. Με το ζόρι κρατιέσαι στην καρέκλα για να συνεχίσεις να διαβάσεις....
Μιχάλη εισαι φοβερος.... και δεν υπάρχει κάλυτερος τρόπος να στο δείξω, απο το να επαναλλάβω ενα προηγούμενο ποιημα μου (για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι)
Τρελαίνεις όταν περπατάς, όλα τα θυληκά
Ρετάλια όλες γίνοται, με κάθε σου ματία
Εσύ τις γράσεις σου κολλάς, σαν χταποδιού βεντούζες
Λέξεις και ρίμες εύκολα, τις μπλέκεις σε παρτούζες
Όποίος μπροστά σου στάθηκε, και ας είχε ρίμες πάκο
Ξεβράκωτος περπάτησε, στων αγγουριών το λάκο
Υπάρχει άραγε κάνεις, στον κόσμος ανώτερος σου;
Δεν το πιστεύω φίλε μου, γι αυτο και είμαι οπαδός σου
Όσο και αν προσπάθησα, είμαι της ποίησης το όνειδος
Συγνώμη που απέτυχα, δεν είμαι ο Τρελοξυδος
