[fanis81]

Επειδή τυχαίνει να μου έκαναν μάθημα οι καθηγητές του εργαστηρίου Τεχνολογίας Καυσίμων και Λιπαντικών του ΕΜΠ (αυτό που χρησιμοποιούσε στη διαφήμισή της η ΕΛΙΝ) το είχαμε αναλύσει εκτεταμένα το θέμα.

Πρόκειται για δύο οργανομεταλλικές ενώσεις του μολύβδου, τετρα-αιθυλιούχο μόλυβδο (TEL) και τετρα-μεθυλιούχο μόλυβδο (TML).
Το πρόσθετο του μολύβδου που χρησιμοποιούταν παλιότερα έκανε δύο δουλειές.
α) Ανέβαζε τον αριθμό οκτανίου της βενζίνης και την αντικροτικότητά της στα επιθυμητά επίπεδα για την ομαλή λειτουργία των κινητήρων. Η παλιά super με μόλυβδο είχε προδιαγραφή για 96RON.
β) Λειτουργούσε ως λιπαντικό για τα έδρανα των βαλβίδων που ήταν κατασκευασμένα από μαλακά μέταλλα.

Στην περίπτωση της σημερινής super LRP είναι εντελώς διαφορετικά. Το LRP καταρχάς σημαίνει Lead Replacement Petrol, δηλαδή πρόκειται για βενζίνη με υποκατάστατο του μολύβδου.
Η super LRP πραγματικά είναι η ίδια αμόλυβδη βενζίνη με τις υπόλοιπες 95άρες. Τα οκτάνια στις αμόλυβδες βενζίνες τα ανεβάζουν με οξυγονούχες οργανικές ενώσεις (αλκοόλες και αιθέρες).
Τα σημαντικότερα είναι
μεθανόλη (MeOH), αιθανόλη (EtOH), ισοπρπανόλη (IPA), τ-βουτανόλη (TBA)
μεθυλο-τ-βουτυλεθέρας (ΜΤΒΕ), τ-αμυλ-μεθυλεθέρας (ΤΑΜΕ), αιθυλο-τ-βουτυλεθέρας (ΕΤΒΕ).

Επομένως, δεν υπάρχει κανένα απολύτως θέμα με πειράκια, αβάνς κτλ είτε χρησιμοποιείς αμόλυβδη είτε super LRP. Το θέμα είναι στα έδρανα των βαλβίδων. Οι παραπάνω ενώσεις δεν λειτουργούν καθόλου λιπαντικά. Σε αυτοκίνητα από το '88 περίπου και μετά τα έδρανα και οι βαλβίδες έχουν αντικατασταθεί από άλλα με σκληρότερα μέταλλα.

Τη λειτουργία του λιπαντικού στην περίπτωση της LRP την έχει αναλάβει μία μεταλλική ένωση του Καλίου (Κ) σε μικρή ποσότητα (το οποίο κοστίζει αρκετά). Οι προδιαγραφές που έχουν θεσπιστεί αναφέρουν ότι το καύσιμο πρέπει να περιέχει 20-50ppm από την συγκεκριμένη ένωση. Από το διυλιστήριο φεύγει με περιεκτικότητα περίπου 25ppm (όσο το δυνατόν λιγότερο για να κάνουν μεγαλύτερη μπάζα). Στον καταναλωτή όμως φτάνει με λιγότερα από 20ppm, συνήθως 15ppm.

Αυτό συμβαίνει γιατί το πρόσθετο του Καλίου διασπάται και διαλύεται στο νερό. Νερό μπαίνει στη βενζίνη κατά τη διάρκεια της μετάγγισης. Όταν μεταγγίζονται διαφορετικά καύσιμα από δεξαμενή σε δεξαμενή χρησιμοποιείται ο ίδιος αγωγός που όταν είναι να περάσει διαφορετικό προϊόν περνάει πρώτα μια ποσότητα νερού για να γίνει αντιληπτό από το άτομο που κάνει τη φόρτωση. Το νερό δε διαλύεται στο καύσιμο και μένει στον πάτο (όσο πέσει μέσα κατά λάθος), αλλά το πρόσθετο στην LRP αρχίζει και διαλύεται.
Η συγκεκριμένη διαδικασία γίνεται κατά την μεταφορά των καυσίμων από το διυλιστήριο προς τις εγκαταστάσεις των εταιρειών και σε μεταγγίσεις μέσα στις εταιρείες.
Το πράσινο χρώμα της βενζίνης δεν έχει να κάνει καθόλου με το πρόσθετο του καλίου. Απλά για διαφοροποίηση του προϊόντος γίνεται χρωματισμός.
Όσο για την τιμή είναι τόσο αισθητή διαφορά από την απλή αμόλυβδη λόγω του ότι έχει μεγαλύτερο φόρο κατανάλωσης σαν κίνητρο να σταματήσουν να κυκλοφορούν τα παλιά αμάξια, αλλά και από τις εταιρείες πωλείται ακριβότερα διότι έχει πολύ μικρή ζήτηση έναντι των άλλων καυσίμων και τους δεσμεύει δεξαμενές.
Όπως και να'χει το καύσιμο περιέχει λιγότερο από το πρόσθετο που χρειάζεται ο κινητήρας, αλλά όχι και καθόλου.