[spyros_45]

Η παρακάτω ιστορία δεν έχει σκοπό να θίξει κανέναν φίλο του ολυμπιακού, ούτε καν κάτοικο του Πειραιά καθώς και εγώ εκεί κατοικώ. Απλά μόλις το διάβασα πραγματικά δάκρυσα απο τα γέλια!


" Όλη μου η ζωή ήταν μίζερη και δυστυχισμένη, τίποτα απολύτως δεν είχε νόημα, τίποτα απολύτως δεν με ένοιαζε, δεν με απασχολούσε. Το μόνο που ήθελα και μου έδινε χαρά ήταν να βλέπω τον ολυμπιακό να χάνει. Έχανε ο ολυμπιακός τότε γέμιζα πάθος και χαρά, κέρδιζε τότε ήμουν στενοχωρημένος. Και έτσι κυλούσαν τα ανόητα εκείνα χρόνια. Έψαχνα μάταια να βρώ μέσον διαφυγής. Κάτι το οποίο θα με έκανε να ξεφύγω από τον οπαδισμό, να βρω νέα ενδιαφέροντα, σοβαρά που θα μου υποδήλωναν το πραγματικό νόημα της ζωής.
Ώσπου μια μέρα γνώρισα εκείνη!!! Ήταν ο άνθρωπος που θα μου άλλαζε την ζωή. Το αγγελικό της πρόσωπο, τα απαλά της μαλλιά, το θηλυκό της περπάτημα, ο ορθός λόγος της! Όλα με κέρδισαν, μα το κυριότερο ήταν ότι ξέφυγα από αυτό το χαζό περιβάλλον που ζούσα πριν, είχε περάσει στο παρελθόν η χουλιγκάνικη ζωή μου. Κανένας ολυμπιακός δεν με ενδιέφερε πια, αλλά μόνο εκείνη!!! Η αγάπη μου ήταν τόσο μεγάλη, μα και το ευχαριστώ μου ώσπου θέλησα να της γράψω ένα τετράστοιχο, να της το αφιερώσω, βγαλμένο μέσα από την ψυχή μου, για εκείνη και μόνο για εκείνη, την δικιά μου αγαπημένη":

"Βλέπω το σώμα σου που είναι κρίνο,
Και από τα μάτια σου το δάκρυ πίνω,
Και όλη η φύση ανθεί για μας,
Μαμιέται ο Θρύλος και ο Πειραιάς! "